Czapka w prasie

Byłem mile zaskoczony, biorąc udział w uroczystym pochodzie akademickim w dniu 1 października 2000 roku zorganizowanym z okazji Jubileuszu 600-lecia Odnowienia Akademii Krakowskiej, gdy zobaczyłem znowu czapki akademickie w grupach studentów z niektórych Wydziałów UJ.

– Bo przed wojną, proszę pana – tłumaczy – noszenie czapki studenckiej było jakby moralnym obowiązkiem i zaszczytem. Jeszcze przyszły student nie znał wyników egzaminów a już zamawiał sobie czapkę w barwach przyszłej uczelni. Właśnie „w barwach”.

Kto najczęściej kupuje? — pytam. — Świeżo upieczeni studenci, a więc I i II rok. Kiedyś, wspomina p. Kurzydło, jak się chłopak dostał na uczelnię, to była wielka radość, satysfakcja, fundował sobie to szacowne nakrycie głowy i szanował je. A dziś, kupi i ledwo ze sklepu wyjdzie, już nią buty wyciera, byle tylko na nową nie wyglądała…

„Salon twarzy, salon mód
Otwieramy, zamykamy.
Dać minimum pesymizmu.
Duży wybór optymizmu
W nienagannym ruchu w przód”.

Jako Bractwu Czapki Studenckiej zdarza nam się trafić do redakcji zainteresowanych nie tylko samą czapką, ale nasza tajemniczą działalnością.

Politechnika miała czekoladowe, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego – szare, studenci Szkoły Głównej Handlowej nosili zielone… Choć różniły się kształtem i barwą, zawsze znaczyły jedno. Były najprostszym, ale i najbardziej czytelnym znakiem przynależności do społeczności akademickiej.

Po latach zwyczaj ten zaginął. Zastanawiałam się kiedyś, dlaczego. Sądzę, że zmianę zwyczaju spowodowało wprowadzenie podobnych czapek dla uczniów techników. Studenci poczuli się tym zdegradowani i przestali kupować czapki.

Wracajmy do studentów. Z czasem przywdziali aksamitne czapki. Dla każdego wydziału w innym kolorze, z wyjątkiem Wydziału Teologicznego – klerycy nie nosili czapek akademickich szykując swoje głowy pod birety…